عروجی به وسعت غروب همیشگی خورشید :
امشب، شب فروچکیدن قطره قطره دل هاست. شب گریه ستاره هاست ، چه رسد به زمینیان! امشب زمین سیاه پوش غمی سرخ است و فردا، کاروان کاروان ناله است که از همه سو جاری می شود.
امشب دل آسمان گرفته و آرامش از همه جا رخت بر بسته و فردا طوفان سهمناک حادثه ای تلخ است که دلهای شیعیان و مومنان را تا ابد می لرزاند.
((علی (ع) به ملکوت پر می کشد))
فردا پرندگان آسمان، با اشک پرواز می کنند و پروانه ها به گلها تسلیت می گویند، آری ؛ کائنات بیش از آدمیان قدر و منزلت علی (ع) می شناخته و می شناسند...
دیگر خبری از زمزمه شادمانه قاصدکها نخواهد بود. این همه در سوگ و ماتم (( اولین امام شیعیان)) است ...
او که آسمانی ترین عاشق به ظاهر زمینی حق بود و از ردای معطرش، ایمان ، فواره می زد و در نگاهش آفتاب مهر بود که به تمامی عالمیان قدرت حیات می بخشید.
او که مدار ایمان بود و محور حق ... از این پس ، جهان در سوگ او تا ابد خواهد سوخت ؛ چرا که عشق برای همیشه یتیم شد ...
آری شهادت متاعی گرانبهاست که فقط مجاهدان سیر و سلوک الی ا... به آن می رسند.
علی (ع) وجود لاهوتی بود از قبیله آفتاب ، با دلی به وسعت بی کرانه ها، او را نه زمانه می شناختنش و نه زمانیان...
((عروج ملکوتی اش بر اهالی هستی تسلیت باد))
