امام جعفر صادق (ع) در هفدهم ربیع الاول سال 83 (ه.ق) همزمان با سالروز ولادت نبی مکرم اسلام (ص) در مدینه منوره دیده به جهان گشودند وطی 65 سال عمر پر برکت خویش جهان را نویدی تازه از دلاویزترین و زیباترین گلهای علم و دانش بخشیدند. وجود گرانقدر حضرت صادق (ع) در 31 سال اول زندگی خود از حضور در محضر پدر ( امام باقر (ع) ) و همچنین جد بزرگوارشان (امام سجاد (ع) ) بهره ها جستند و نیز در طول عمر خویش با حکومت ده تن از خلفای لعین اموی و دو تن از غاصبین به ناحق عباسی مصادف بوده اند. مدت امامت این حضرت 34 سال بوده است .امام ششم شیعیان جهان را فاتح بلند ترین قله های دانش در عصر و زمان خویش دانسته اند اما این فقط بخشی از زندگانی حضرت صاق (ع) می باشد و در کنار کرسی با ارزش تدریس و تاسیس مذهب شیعه اثنی عشری ( دوازده امامی ) ایشان از شخصیت سیاسی بسیار با نفوذ و مهمی در دوران حیات پربرکت خودبرخوردار بودند.چنانچه خلفای وقت این حجت خدا همواره با مد نظر قرار دادن جهت گیری های سیاسی – مذهبی این بزرگوار سعی می کردند تا به نوعی با حیله و فریب افکار عمومی مردم ،خود را با ایشان همراه و همسو جلوه دهند که همیشه شکست خورده و معنویت بالای امام صادق (ع) و همه معصومین ( علیهم السلام) در زمان خویش راه را برای هر گونه سوء استفاده حاکمان جفاکار زمان می بست که درنهایت به فکر حذف فیزیکی و به شهادت رساندن فرزندان رسول ا... می افتادند. این بار دستان آلوده منصور دوانقی از خلفای منفور عباسی با خوراندن زهر به خون مطهر حضرت امام صادق(ع) آغشته شد و تا ابد نفرین آزادگان جهان را برای خود به ودیعه گذارد. پیکر نازنین ایشان در کنار باقی ائمه معصوم بقیع در مدینه منوره به خاک سپرده شد.
