هرسال بیستمین روز جمادی الثانی به تبریک و شادباش میلاد فرشته ای می نشینیم به ظاهر انسان و یا انسانی به واقع فرشته. وجود لاهوتی که از بارگاه الوهیت به سرزمین انسانها در این روز قدم نهاد تا تجسم هر چه پاکی و تدین و صفا باشد تا از روزنه وجود نازنین خویش دریچه ای برای بندگان خدا شود به سوی بهشت ابدی. میلاد با شکوه یگانه جواهر هستی، حضرت فاطمه زهرا(س) که تمامی زیبائیهای خلقت خداوندی را یک جا با خود به همراه دارد و تقارن میلاد فرزند خلفش معمار کبیر انقلاب اسلامی ،امام خمینی (ره) در این روز بزرگ ...
بعد از گذشت این همه سال، به حرمت هرچه خوبی و مهر ؛ به حرمت هرچه پاکی و صفا و به حرمت مقام والای مادر؛ ذره ای از شور و شوق این ولادت شعف انگیز کم نشده، در سخت ترین سالهای حیات ائمه معصومین (علیهم السلام) این روز با شکوه جشن گرفته می شد. اسوه تمام عیار حیات الهی انسان، حضرت صدیقه طاهره(س) به عنوان انسانی کامل، الگوی بی بدیل بشریت است تا ابد ...
خوش به حال همه محبانت ای تنها دلیل آفرینش ؛خوش به حال همه روزهای پس از ولادت باشکوهت که در تقویم هستی به یمن وجود تو به خود می بالند...
هزار و چهارصد و چهل و چهارمین سال ولادت هزاران هزاران بار مبارک، بانوی خورشید و ماه ... بانوی آب و آئینه ... بانوی مهر و صفا... تبریکی به وسعت همه کائنات ... و همه عظمت عشق؛ تقدیم به تو ...
